Musée d'Orsay

We zijn onze laatste dag in Parijs gestart met een ontbijt in de buurt van het hotel. Daarna hebben we de metro naar Musée d’Orsay genomen. Een mooi museum gevestigd in een oud treinstation. We hadden tickets waarmee we direct bij de opening van het museum om half tien in de ochtend naar binnen konden. Het was opnieuw een grijze dag in Parijs terwijl we op internet zagen dat het in Nederland prachtig zonnig weer was.

Heel mooi gebouw en na de hectiek van het Louvre ook een aangename manier van een museum bezoeken. Het was redelijk druk maar je kon alles goed zien. Er waren een aantal kunstwerken die een link hebben met dingen die we eerder in deze stedentrip, of tijdens andere reizen hebben gezien. Zo staat er direct bij de ingang weer een Vrijheidsbeeld. Dit Vrijheidsbeeld stond aanvankelijk in de Jardin de Luxembourg, maar vanwege de vele vernielingen en beschadigingen is het beeld verplaatst naar het museum. Blijkbaar heeft men er toch een beetje spijt van want in de Jardin de Luxembourg staat nu weer een replica van dit beeld.

De oude stationsklok hangt nog steeds boven de ingang van het museum en ook het gebogen glazen dak houdt de herinnering aan de tijd toen hier nog stoomtreinen reden levend. 

Eigenlijk lijkt de hele bovenste helft van de foto nog op het station zoals we dat op de oude foto zien.

Zes jaar geleden tijdens onze reis door Noord-Frankrijk en Bretagne hebben we een overnachting ingelast bij Étretat om de mooie kliffen bij deze kustplaats te zien. De negentiende-eeuwse Franse schilder Gustave Courbet zete deze mooie plek al op het doek en gaf het schilderij de naam De kliffen van Étretat na de storm.

Het Atelier van de schilder is een enorm groot doek van dezelfde schilder. Het is ruim 3½ meter hoog en bijna 6 meter breed en toont de kunstenaar aan het werk in zijn atelier. Halverwege de negentiende eeuw was er geleidelijk steeds meer aandacht voor de positie van de gewone man en Courbet sympathiseerde met het opstandige volk. Op het schilderij zijn dan ook vooral gewone burgers afgebeeld.

Hector Guimard ontwierp eind negentiende eeuw de ingangen voor Parijse metrostations in Art Nouveaustijl. In Musée d'Orsay hangt zo'n Metropolitain bordje zoals je dat nog steeds ziet bij sommige metro ingangen.

Op het schilderij Tetraëders van Paul Sérusier (± 1910) zweven een aantal van deze viervlakken in de ruimte. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de foto vooral heb gemaakt omdat ik het wel een leuk achtergrondje vond voor Teams-vergaderingen.

Drie keer Vincent van Gogh, een zelfportret, een van de slaapkamer schilderijen van van Gogh en Sterrennacht boven de Rhône. Hij schilderde dit na een avondwandeling langs de Rhône. Uit zijn correspondentie blijkt dat hij nogal in zijn nopjes was met dit schilderij. Een klein jaar later schilderde hij een andere Sterrennacht, die nog beroemder is geworden en in het MoMa in New York hangt.

Een dag eerder hadden we in Musée Rodin al een beeld gezien waarin het verhaal van Ugolino uit Dante's Inferno werd uitgebeeld. Volgens het verhaal zit de graaf gevangen en lijdt hij samen met zijn kinderen honger. In d'Orsay opnieuw een variant van dit verhaal gemaakt door Rodin.

De IJsbeer van François Pompon is een populair beeld in Frankrijk. In ons hotel stond ook een kleine versie van dit beeld. Maar hier in d'Orsay staat het origineel. Pompon is bekend om zijn beelden van dieren. Pompon is zo'n kunstenaar die pas na zijn dood echt beroemd is geworden. Hij heeft nooit kunnen leven van zijn kunst. Toen Musée d'Orsay in 1986 werd geopend hadden ze het beeld in bezit, maar ze lieten het in het magazijn staan. Maar nu staat dus wel prominent opgesteld in het museum.

Ploegen in de Nivernais is een schilderij van Rosa Bonheur. Net als pompon is ze vooral bekend vanwege haar kunstwerken met dieren. Ze liep vaak in mannenkleren en woonde samen met een vrouw. Openlijk lesbisch zijn was in die tijd niet mogelijk, maar het leek er wel heel erg veel op. In haar testament liet ze al haar bezittingen na aan een vrouw. Rechtszaken aangespannen door haar familie hebben daar maar een beetje aan kunnen veranderen.

De Fluitspeler van Manet uit 1866. Het waren andere tijden in de negentiende eeuw. Deze fluitspeler is een kindsoldaat die tijdens zijn opleiding tot soldaat ook een instrument moest bespelen.

Hieronder Whistler's Mother van de Amerikaanse schilder James McNeill Whistler. Je ziet de moeder van de schilder. Bij de beschrijvingen van het schilderij kom je termen tegen als moederschap, bescheidenheid, vroomheid, puriteins en traditionele familiewaarden. En zo ziet er ook uit.