Jarenlang was 30 april onze koninginnendag, maar sinds 2014 is deze feestdag verschoven naar 27 april. Toch hadden we dit jaar weer eens allebei vrij en besloten we er een dagje op uit te gaan. Door de vele werkzaamheden aan het spoor viel de geplande bestemming, Zwolle, af. In plaats daarvan hebben we de trein naar Deventer genomen.
Deze muurschildering troffen we aan in de Keizerstraat.
Bij de Wilhelminafontein raakten we aan de praat met twee oudere Amerikaanse mannen. We vertelden dat we in Deventer op zoek waren naar locaties van de film A Bridge Too Far. Zij kenden de oorlogsverhalen alleen uit boekjes en vonden het bijzonder om rond te lopen in de Nederlandse steden waar al die dingen echt zijn gebeurd. 
Tegenover de Wilhelmina fontein staat De Waag, tegenwoordig een museum met kunstvoorwerpen die in veel gevallen een link met de stad Deventer hebben. We zijn niet naar binnen geweest.
Vervolgens zijn we naar de Wilhelminabrug over de IJssel gelopen omdat die brug model stond voor de Arnhemse Rijnbrug, tegenwoordig John Frostbrug, in A Bridge Too Far. Het is knap dat ze dit geloofwaardig hebben kunnen neerzetten want deze brug over de IJssel is veel kleiner dan de brug in Arnhem.
Vanaf de brug heb je mooi uitzicht op de skyline van Deventer.
Veel panden in het centrum van Deventer zijn versierd met gevelstenen en andere kunstwerkjes. Op een site over gevelstenen in Deventer krijgen die dingen ook nog een naam. Echt veel wijzer wordt je daar niet van, de eerste hieronder heet Vrouw in Raam.
Op een terras bij de Lebuinuskerk hebben we een rustpauze ingelast met een drankje en een flinke portie bitterballen.
Het stadhuis konden we ons nog herinneren uit een aflevering van Hier zijn de van Rossems.
Het pand dat ernaast staat, het Landhuis, is een prachtig historisch huis.
We zijn nog langs De Proosdij, het oudste stenen huis van Nederland, gelopen en daarna via een aantal sfeervolle straatjes terug naar het station. We hoefden niet lang te wachten op de trein naar Nijmegen en dachten daarom snel thuis te zijn. Dat liep toch een beetje anders. De trein reed stapvoets naar Zutphen, bleek stuk te zijn en werd daarom uit de dienstregeling genomen. In de trein werd omgeroepen dat we de stoptrein konden nemen die op een ander spoor stond te wachten. De conducteur van de stoptrein wist van niks en sloot direct achter ons de deuren zodat de helft van de passagiers op het perron achterbleef. Volgende keer toch maar voor de zekerheid de auto nemen?
