ABBA Voyage

Die avond zijn we met de metro en een treintje naar de ABBA Arena in Oost-London gegaan om de ABBA Voyage voorstelling te zien. 

Voor de show hebben we gegeten bij de ARENA. Het was een stuk minder goor dan de plaatjes op internet suggereerden.

In deze voorstelling zijn de vier groepsleden als holografische avatar zijn te zien. De leden van ABBA hebben hun bewegingen en gezichtsuitdrukkingen laten vastleggen en deze zijn omgezet in levensechte 3D-projecties. Dit betekent dat je een concert ervaart waarin ABBA optreedt als hun jongere zelf, zonder dat ze fysiek op het podium staan. Het grappige is dat het begeleidingsorkest en de achtergrondzangers wel fysiek in de zaal aanwezig zijn. 

Tijdens de voorstelling mocht je geen foto's maken. Dit is dus van voor en na de voorstelling. 

Het was een verjaardagscadeautje voor Arjan.

Het bleek een hele bijzondere voorstelling te zijn. Het ziet er allemaal erg echt uit, alsof je echt bij een concert van ABBA zit. Aan het eind krijg je de bandleden ook nog even te zien zoals ze er nu uitzien.

Het enige minpuntje vond ik de medewerkers die als een malloot door de zaal renden om het publiek op te jutten om te gaan bewegen, springen en dansen op de muziek. Voor mij werkt dat als een aansporing om bewegingsloos in de stoel te blijven zitten.

Voor de metrorit naar de ABBA Arena zijn we vertrokken vanaf Queensway, het tweede metro station dat vlakbij ons hotel lag. De ABBA Arena ligt bij station Pudding Mill Lane.

The Shard

WE

Buiten bij het station zijn twee kunstwerken te zien die samen de installatie WE vormen. De ontwerper is de Spaanse beeldhouwer Jaume Plensa. De twee figuren waarvan er één hangt en één op de grond staat zijn recht tegenover elkaar opgesteld. Daardoor lijkt het alsof ze in gesprek zijn en wordt de verbinding tussen mensen benadrukt. In de twee sculpturen zijn letters uit zeven verschillende alfabetten gebruikt, dit symboliseert diversiteit.

Plensa heeft zich laten inspireren door een uitspraak van William Blake: One thought fills immensity.

Opmerkelijk dat we op één dag twee keer beelden zien van kunstenaars die zich hebben laten inspireren voor William Blake.

The Shard

The Shard is een 310 meter hoge wolkenkrabber op de zuidoever van de Thames, naast station London Bridge en niet ver van de Tower Bridge. Bij de opening in 2012 was dit het hoogste gebouw van Europa. Het gebouw is ontworpen door de Italiaanse architect Renzo Piano, die ook NEMO in Amsterdam op zijn naam heeft staan. Op de 72ste verdieping zit een uitkijkplatform. We hebben eerst buiten op straat een paar foto's van de toren gemaakt.

Je gaat met een lift omhoog en komt dan eerst bij de indoor platforms op de 68ste en 69ste verdieping. Daarna ga je naar de 72ste verdieping waar je buiten staat. Zeker op zo'n zonnige dag als deze is het uitzicht overweldigend. De wolkenkrabber staat relatief dichtbij de Tower of London en de Tower Bridge. Die kon je dus mooi van bovenaf bekijken.

Op de volgende foto het uitzicht in oostelijke richting, richting Canary Wharf, een nieuw financieel centrum van Londen.

Hieronder het uitzicht op het gebied rond The City, het traditionele financiële centrum van de stad.

Hieronder St. Paul's Cathedral, deze kerk is ontworpen door de architect Christopher Wren en de bouw startte in 1675 op de plek waar een eerdere kerk was afgebrand. De volgende avond kwamen we de naam Christopher Wren nogmaals tegen in het toneelstuk The Mousetrap van Agatha Christie. In de kerk ligt Winston Churchill begraven. Het huwelijk tussen prins Charles en Lady Diana Spencer was ook in deze kerk. We hebben de kerk niet bezocht tijdens deze reis.

Hierna het uitzicht in westelijke richting.

Er zijn drie treinstations in de buurt van The Shard, op de volgende foto is te zien hoe die met elkaar verknoopt zijn. Rechtsonder de foto ligt London Bridge, rechtsboven Cannon Street Station en links boven de foto ligt Waterloo Station.

Bij het hoogste uitkijkplatform sta je buiten, recht boven je hoofd zie je dan het bovenste stukje van dit piramidevormige gebouw.

Terug beneden hebben we de metro genomen om de vermoeide voetjes wat rust te geven in het hotel. We moesten overstappen bij Westminster.

ArcelorMittal Orbit van Anish Kapoor

Queen Elisabeth Olympic Park

Nadat we het British Museum hadden verlaten zijn we naar Tottenham Court Road gelopen en hebben daar de metro genomen naar Stratford. Dit is een metro- en treinstation bij het Olympisch park uit 2012. 

Via een winkelcentrum loop ja naar het Queen Elizabeth Olympic Park, waar naast het Olympisch Stadion de uitzichttoren Orbit staat. Het pad naar het gebied rond het stadion loopt langs het London Aquatics Centre, het olympisch zwembad.

Bij het olympisch zwembad werd teruggeblikt op de weken van de Olympische Spelen. Zo zagen we deze grote foto van de Britse schoonspringer Tom Daley. Hij heeft op meerdere spelen medailles gewonnen, en in 2012 was dat een bronzen medaille.

Hij houdt van breien en haken en is een boegbeeld van de Britse homobeweging. Hij wil dat landen waar de doodstraf staat op homoseksualiteit worden uitgesloten van de Spelen. Een dappere, maar waarschijnlijk kansloze missie.

ArcelorMittal Orbit van Anish Kapoor

De uitkijktoren Orbit is ontworpen door Anish Kapoor, die ook bekend is van de Cloud Gate (The Bean) in Chicago en Tall Tree And The Eye bij het Guggenheim in Bilbao. Bovenin zit een uitkijkplatform, je gaat met een lift naar boven. De toren is ontworpen met als doel een blijvende herinnering aan de Londense spelen van 2012 te creëren.

Omdat de bezoekersaantallen nogal tegenvielen heeft men in 2016 een 178 meter lange tunnelglijbaan toegevoegd. Betaal je een aantal ponden meer, dan kun je via deze tunnelglijbaan naar beneden. Je bent dan in 40 seconden beneden, tijdens de afdaling ga je door 12 bochten met een flinke snelheid. Voor deze zestigplusser iets te uitdagend. We hebben even toegekeken bij anderen die dat deden, maar waren blij dat we daar zelf geen tickets voor hadden gekocht. Je kunt ook via de trap of de lift naar beneden. De smalle gekromde zilveren buis die je op de volgende foto ziet is een deel van de glijbaan.

Het hoge gebouw op de foto hieronder is de Stratford Halo Tower. Een 135 meter hoge woontoren.

Op de volgende foto staan we op het platform voor een spiegel waarin je er slanker uitziet dan je bent. 

Vlakbij de Orbit ligt de ABBA-arena. De zaal waarin de hologrammenshow van ABBA wordt vertoond. Voor het gebouw ligt een lightrail station met de opvallende naam Pudding Mill Lane. Pudding Mill was een watermolen die vroeger op deze plek stond.

Hieronder het uitzicht op het grote Stratford Station, een centraal OV-knooppunt voor dit deel van Londen.

Het was prachtig weer op deze 30ste april, maar wel een beetje heiig. Dat is goed te zien op de foto hiernaast. De hoge piramidevormige toren is The Shard, ook dat gebouw heeft een uitkijkplatform en het was onze volgende bestemming voor deze dag.

Je hebt vanaf de toren zicht op het Olympisch stadion. Je kunt een klein beetje naar binnen kijken. Tegenwoordig is dit stadion de thuisbasis van de voetbalclub West Ham United. Daarnaast wordt het stadion nog voor atletiekevenementen en concerten gebruikt.

Vanaf de toren had je mooi uitzicht op het London Aquatics Centre.

We hadden vanuit de toren zicht op een groep sportende mensen beneden.

Rond de toren was bovendien een hardloopwedstrijd aan de gang. Wij zijn eerst een stuk met de trap naar beneden gegaan en hebben voor het tweede deel de lift genomen. We moesten een beetje op de tijd letten omdat we later die middag nog tickets voor het uitkijkplatform van The Shard hadden. We hebben daarvoor de metro van Stratford naar London Bridge genomen.

British Museum

Hoewel de toegang voor het museum gratis is, moet je tickets aanschaffen waaraan dan een tijdslot is verbonden. Zonder tickets moet je aanschuiven in een rij en hopen dat je nog een beetje snel naar binnen kunt. We hadden tickets voor 10 over half 11, alle tickets voor vroeger op de ochtend waren al 'uitverkocht' toen wij, ongeveer een week voor vertrek, op zoek gingen naar toegangsbewijzen. 

Ondanks het reguleren van de toestroom was het extreem druk in het museum met name op de Egyptische afdeling was er geen doorkomen aan.

In 1976 was ik al een keer met mijn moeder in het British museum geweest. Bijna vijftig jaar later ziet het er heel anders uit. Je komt binnen in de centrale hal, Queen Elizabeth II Great Court. In 2000 heeft de hal deze door Norman Foster ontworpen vorm gekregen met het spectaculaire glazen dak. Andere beroemde bouwwerken van hem die we hebben bezocht zijn de glazen koepel van de Rijksdag in Berlijn, de Brug van Millau in Frankrijk en de luchthaven van Hongkong.

In 1996 ontving Foster een eredoctoraat van de Technische Universiteit Eindhoven. Arjan heeft toen een symposium voor die dag georganiseerd. Foster heeft in 2022 aangegeven dat hij een rol wil spelen bij de wederopbouw van Oekraïne. Blijkbaar is hij ondanks zijn hoge leeftijd (90) nog steeds actief.

Een van de belangrijkste objecten van het museum is de Steen van Rosetta. De steen is ontdekt tijdens een expeditie van Napoleon naar Egypte en bleek een belangrijke sleutel te zijn voor het ontcijferen van het hiërogliefenschrift. Nadat de Fransen in Alexandrië waren verslagen door de Britten is de steen in Britse handen gekomen en zo in het British Museum terechtgekomen. Egyptische archeologen willen dat de steen wordt teruggegeven aan Egypte omdat het roofkunst zou zijn. Het British Museum heeft tot nu toe geweigerd om de steen terug te geven, vanwege de rol bij de ontcijfering van hiërogliefen en omdat het een belangrijk onderdeel is van hun collectie. Vanwege de weerspiegeling en de drukte voor de steen was het lastig om een goede foto te maken, op het ansichtkaartje daaronder is de steen beter te zien.

Na de Steen van Rosetta was de Egyptische afdeling een logisch vervolg. De Steen van Rosetta kom je al snel tegen als je het museum inloopt, voor de rest van de Egyptische voorwerpen moet je naar de eerste verdieping. En daar was het filelopen. Bij een aantal objecten moest je, net als bij de Steen van Rosetta, in de rij staan om er even van dichtbij langs te kunnen lopen.

Op de volgende foto een mummie van een kind gewikkeld in een beschilderde lijkwade. Het jongetje was 7 tot 10 jaar oud en leefde in de derde eeuw n. Chr.

Hieronder zien we volgens het museum een mummie van een Griekse jongeling, tussen de 19 en 21 jaar oud, met de naam Artemidorus. Het gezicht is bedekt door een beschilderd portretpaneel. Artemidorus leefde in de tweede eeuw.

Toen we door het museum liepen vroeg ik me af waarom het gezicht van de mummiekist van Itineb groen was geschilderd. Het is een groot toonaangevend museum, het was dus vast geen flauwe verwijzing naar de Hulk. Het groene gezicht blijkt een verwijzing te zijn naar de god van de aarde en de landbouw Osiris te zijn. Over Itineb heb ik vrijwel niets kunnen vinden, volgens de informatie van het museum is de kist uit de zevende eeuw v. Chr.

We wilden niet de hele dag in het museum blijven en zijn daarom nog op zoek gegaan naar een paar topstukken. In de brochure met de plattegrond van het museum stond een top 10 vermeld. Hieronder de vergulde mummiekist van Henoetmehit. Ze is bekend als priester-zangeres in het oud-Egyptische Thebe en vanwege de kostbare grafgiften. Ze leefde rond 1250 v. Chr.

Tijdens een reis naar Egypte in 1991 werden we op vele plekken geconfronteerd met Ramses II, ook wel Ramses de Grote genoemd. Ook in het British Museum is hij te vinden. Het beeld dat hier staat is afkomstig uit Thebe, het huidige Luxor. Ramses de tweede was een machtige farao die onder andere de tempels van Abu Simbel en Karnak liet bouwen.

Op de volgende foto zit ik voor de tempel van Abu Simbel. Op de achtergrond zijn twee beelden van Ramses II te zien.

Hieronder staat de Gayer-Anderson Cat, een oud Egyptisch beeld van een kat (rond 600 v. Chr.). Het is gemaakt van brons met een beetje goud. Het beeldje is vernoemd naar majoor Robert Grenville Gayer-Anderson, die het beeld in 1939 aan het British Museum schonk. 

Bij het Oude Assyrië waren we een tijdje vanwege de filmlocaties voor de film Maurice.

Daarna wilden we de Parthenon Sculpturen uit het oude Griekenland bezoeken. Helaas bleek dat deel van het museum gesloten te zijn. We kwamen niet verder dan de zaal met het Nereid Monument. Dit is een grote graftombe uit de vijfde eeuw v. Chr. van de lyciërs, een volk dat leefde in het zuidwesten van Turkije.

Een reisbestemming die al jaren hoog op mijn lijst staat is Paaseiland. Een klein stukje Paaseiland is in het British museum te bewonderen. Een van de Moai beelden is hier te bewonderen. Het is in 1868 door de Britse marine meegenomen en aan koningin Victoria geschonken. Er woedt al jaren een felle discussie over teruggave van het beeld, maar daaraan is tot nu toe dus geen gehoor gegeven door het British Museum.

Vanuit de centrale hal kun je vrij snel in alle delen van het museum komen. We zijn dan ook een aantal keren via deze hal naar een volgende afdeling gegaan. In de hal is een koffiehoek en daar staan een paar totempalen. Deze paal is  gemaakt door mensen van het Haida volk dat leefde op enkele eilanden voor de West-Canadese kust. 

Op de Mexicaanse afdeling zijn twee Azteekse maskers te vinden die gemaakt zijn van cederhout en die voorzien zijn van mozaïeken die bestaan uit schelpen.